Op de loopbrug over het spoor stond een jongetje van een jaar of vier met zijn moeder. Hij stond zo’n 2 meter van haar af, duidelijk in zijn eigen belevingswereld. Hij was iets aan het onderzoeken.
Er kwam een trein aan. Snel deed hij zijn handjes op zijn oren. Toen de trein daadwerkelijk langs raasde haalde hij voorzichtig zijn handjes er weer vanaf. Het lukte! Hij kon het geluid verdragen! Experiment geslaagd! Weer wat groter gegroeid!
Ik werd helemaal blij om te zien hoe het jongetje zichzelf uitdaagde. Hoe hij aan het onderzoeken was wat hij precies aandurfde en daarin zijn grenzen verlegde. Hij had precies de goede mix van nieuwsgierigheid en controle houden om de lat precies hoog genoeg te leggen. Hij werd niet overvraagd, overweldigd of gedwongen, maar ook niet teruggehouden. Hij bepaalde zelf hoe ver hij wilde gaan. En zijn moeder was in de buurt voor als het nodig was.
Vier jaar oud.
Als we dit nou eens de rest van ons leven blijven doen zo.
Als je mijn blogs rechtstreeks in je mailbox wilt hebben, dan klik op onderstaande link.