Telkens weer vind ik het heel rot om te zien dat mensen na een trauma zich schamen. Ze hebben iets vreselijks meegemaakt, waarvan ieder weldenkend of -voelend mens medeleven voelt. En dan schamen ze zich! Waarom?
Ze schamen zich voor hun zwakte. Voor het niet in actie komen. Dat ze niet in staat zijn gebleken krachtig op te treden tegen de verschrikkelijke gebeurtenis, of tegen de dader. Is het misschien een manier om te ontkennen dat het leven nu eenmaal niet rechtvaardig is? Dat het ergens dus rechtvaardig moet zijn dat jou dit overkwam, omdat je een sukkel bent? Liever jezelf de schuld geven dan de vreselijke waarheid onder ogen zien dat we allemaal kwetsbaar zijn en het leven hard kan zijn? Dat we dus niet alles onder controle hebben?
De waarheid is ook, dat je onder extreme stress kunt bevriezen. Je zenuwstelsel kapt ermee, om de pijn niet te hoeven voelen. En daarmee ook je vermogen om in actie te komen, te vechten of te vluchten. Heel slim van het zenuwstelsel, een oeroude manier om gevaarlijke momenten te overleven, of in elk geval zo min mogelijk te lijden.
Een zebra die is ontsnapt aan de leeuw maakt rare sprongen en vreemde trillingen om weer tot leven te komen en de verstarring te ontladen. Mensen vinden dat raar om te doen. Als we gaan trillen en zweten zijn we bang om de controle los te laten. Dat is ook zo, maar dat is functioneel. Maar we remmen het af en zo blijft de gebeurtenis in ons zenuwstelsel zitten.
Het leven is niet rechtvaardig of controleerbaar. Laten we onszelf, ons lichaam, dan op zijn minst de ruimte geven om dit te verwerken en los te laten.
Als je trouwens mijn blogs rechtstreeks in je mailbox wilt hebben, dan klik op onderstaande link.