Als mensen bij me komen en hun verhaal voor het eerst vertellen, valt het me vaak op dat mensen zo droog over hun kindertijd vertellen, terwijl er zulke akelige dingen zijn gebeurd. Hoe iemand dagelijks als kind al voor 6 mensen stond te koken, omdat moeder dronken of moe was. Of hoe iemand als kind helemaal alleen was met nare belevenissen, omdat niemand tijd had om ernaar te luisteren. Soms voel ik dan de tranen of de boosheid die de persoon zelf al lang niet meer voelt. Of nooit gevoeld heeft. Het was gewoon zo, er was geen optie voor iets anders.
Je hebt dan getuigen nodig om te beseffen dat het NIET normaal was. En langzamerhand kun je dan de gevoelens je toe-eigenen die erbij horen en waar geen ruimte voor was. En zo kun je soms, als volwassene, ineens heel erg verdrietig zijn over wat je als kind is overkomen. Dat is geen drama, of overdreven, of slachtofferschap, of klagen. Dat is rouwen, om je zo je eigen leven volledig te leven. Neem je tijd. Veel liefs!
Als je mijn blogs rechtstreeks in je mailbox wilt hebben, dan klik op onderstaande link.
https://www.e-act.nl/ah/site?a=1893&p=129511