Laatst in de vrouwengroep vroegen we ons af waarom volwassenen eigenlijk nooit huppelen. Ja, alleen als ze met kinderen zijn, of als ze aan het warmlopen zijn voor een rondje hardlopen. Maar verder? Jammer toch eigenlijk! Wat zou de wereld er anders uitzien als mensen zich huppelend zouden voortbewegen!
Als kind ben ik Katholiek opgevoed, volgens de 8 meibeweging. Ik heb zo wel wat Bijbel meegekregen. De zin die me als kind al fascineerde, was “Zo gij niet wordt als kinderen zult gij het rijk der hemelen niet binnengaan.” Als kind dacht ik juist dat volwassen worden het doel was, dus ik begreep het niet helemaal.
Inmiddels heb ik er wel ideeën bij. Door frustratie en nare gebeurtenissen leren we als kind om ons te beschermen, door vertrouwen en spontaniteit in te ruilen voor wantrouwen en afwachten. We nemen het besluit dat we nooit meer die pijn zullen voelen die we als kind hebben gevoeld. Dat geheel van besluiten en afweer is het ego. Daarmee handhaven we ons in de wereld. Dat ego vermindert echter ook de vrije stroom van energie en verhindert open contact met de ander. Het helpt ons pijn te vermijden, maar is daarmee beperkend in onze levensenergie. Hoe minder pijn je toelaat, hoe minder ook blijheid toegankelijk voor je is.
Als je huppelt, voel je je misschien kwetsbaar, naïef. “Doe effe normaal.” “Je weet toch dat het leven niet zo simpel is!” Dit soort zinnen in ons hoofd houden ons in het gareel.
Volgens mij is het leven bedoeld om eerst een ego op te bouwen en vervolgens het weer af te bouwen. Zodat je weer spontaan en vrij wordt als een kind. Zo verwerk je dat deel van het menselijk leed dat jou is toegevallen.
Als je mijn blogs rechtstreeks in je mailbox wilt hebben, dan klik op onderstaande link.
https://www.e-act.nl/ah/site?a=1893&p=129511