De laatste tijd had ik meerdere begrafenissen. Ineens dacht ik: “toch niet zo gek, dood zijn, je bent overal van verlost”. Zoiets hoor je geloof ik niet te denken, maar ik vind de dood niet iets om weg te moffelen uit het leven. Als het zich aandient, héb het er dan gewoon over. Voor nu heb ik echter de focus op de verlossing, niet op de dood zelf.
Is het misschien mogelijk verlossing te voelen in het leven? Dat zou toch een mooie oplossing zijn. Verlost van wat dan? Van hard werken. Van verantwoordelijkheden. Van mijn eigen eindeloze gedoe. Altijd van alles voelen. Me af te vragen of ik daar dan iets mee moet. Verlost van oude pijn en nieuwe pijn. Verlost van angsten, ja die vooral! Dat ik buiten de boot val. Er niet toe doe. Raar gevonden wordt. Geen geld meer verdienen. Verlost van patronen die ik heb gebouwd om angst en pijn te vermijden. Maar die me vervolgens binnen de lijntjes houden.
Hoe ruim kan ik eigenlijk zijn? Hoe ver durf ik buiten mijn lijntjes? Durf ik in het water te springen, of blijft het bij mijn grote teen? Durf ik los te laten en me te laten zwieren, of houd ik de touwtjes in handen? Welk risico moet ik vooral nemen om te kunnen groeien? Of durf ik juist te zakken in het moment, in plaats van steeds verder te streven uit angst de boot te missen?
Van die dingen dus. Helaas worden we niet verlost. Dat moeten we toch zelf doen.
Doodeng.
Als je trouwens mijn blogs rechtstreeks in je mailbox wilt hebben, dan klik op onderstaande link.
https://www.e-act.nl/ah/site?a=1893&p=129511