Als therapeut word je geacht accepterend in het leven te staan. Hoe kan ik anders mijn cliënten zover krijgen? Iedereen die bij mij komt begrijp ik, steun ik, ik voel mee. Als je je zwakheden weet te accepteren, blijken ze vaak zo slecht nog niet te zijn. Ik doe dit met heel mijn hart, want niets is helender dan je eigen zwakheid erkennen. Cliënten gaan vrolijker de deur uit. Echt waar.
Helaas heb ook ik mijn zwakheden (zó jammer!). Oók de zwakheid dat ik zwakheid lastig kan accepteren. Als bijvoorbeeld mijn geliefde ziek is kan ik best sacherijnig worden. Ligt ie op de bank, dekentje erover, opgezet hoofd, zuchtend en steunend. Ik neem zonder morren de praktische taken van hem over, maar ik ben niet altijd zo inlevend. Ze (vrouwen eigenlijk) zeggen vaak dat mannen die ziek zijn zeuren. Is dat zo? Of hebben vrouwen dat ooit bedacht om te rechtvaardigen dat ze naar de hele wereld liefdevol kunnen zijn MAAR NIET NAAR HUN ZIEKE MAN. Die wordt geacht overeind te blijven als een onverwoestbare rots in de branding.
Had ik zíjn zwakheid eindelijk achter de rug, werd ik zélf ziek! Ultieme uitdaging. Had ik hem toch een kusje teveel gegeven? Daar lag ik, zuchtend en steunend, want ik word altijd labiel als ik ziek ben. Na eerst nog wat tegengestribbel, kon ik mijn verzet tegen ziekte en zwakte eindelijk laten varen. Ik kon even niks meer, gaf me over. Klanten afgebeld, computer uit. Hèhè. Weer een stap gezet in mijn persoonlijke ontwikkeling.
Totdat ik me weer beter voelde. Meteen voelde ik weer een hekel opkomen tegen ziekte en zwakte. Moet ik hiermee aan de slag? Of heet dit gezonde levenslust?
Als je trouwens mijn blogs rechtstreeks in je mailbox wilt hebben, dan klik op onderstaande link.
https://www.e-act.nl/ah/site?a=1893&p=129511