Jarenlang had ik geen hobby, of juist wel: mijn werk is mijn hobby. Maar ja, soms moet je toch afschakelen. Aangezien ik gek ben op kleuren en op kleren, leek het me een goed idee om dat te benoemen als hobby. En een hobby kan nu eenmaal veel geld kosten, toch?
Om mezelf hierin te voeden, ben ik een cursus kleurenanalyse gaan volgen. Voor de lol hoor, niet voor werk!
De eerste ochtend dat ik er heen zou gaan, zei ik tegen mijn Grote Schat: “ik hoop maar dat de groep leuk is, met leuke vrouwen!” Mijn Grote Schat antwoordde dat ik eerlijk moest zijn: “je hoopt gewoon dat ze jou leuk vinden.” O ja o ja o ja.
Want inderdaad, om onze angst er niet bij te horen niet te hoeven voelen, besluiten we vaak snel dat we niet bij wíllen horen. Uit angst geen liefde te krijgen, besluiten we om geen liefde nodig te hebben. Rot hoor! Geeft een hoop gemiste kansen.
Goed, ik wist dus ondertussen dat ik graag wilde dat ze me leuk zouden vinden. Komt de volgende valkuil in beeld: dat je gaat afwachten en checken of ze je wel leuk vinden. Zekers te weten dat je dan allerlei signalen oppikt waaruit je kunt opmaken dat ze je niet leuk vinden. Dus nee, die tactiek werkt ook niet.
Wat dan wel? Gewoon gáán met die banaan. Zin hebben. Nieuwsgierig zijn naar alles en iedereen. Je verheugen. Spelen. Jezelf vooral minder centraal stellen. Dat helpt.
Als je mijn blogs direct in je mailbox wil, dan meld je aan:
Voor de lessen in levenslust: