Op mijn droger zit een plaatje, zie foto, van een mannenhand. Die vertelt mij elke keer als ik de droger gebruik hoe ik die deur moet openen.
Ik vind het ongepast dat het een mannenhand is. Misschien ben ik ouderwets, maar volgens mij doen vrouwen veel vaker iets in de droger dan mannen. Ik voel me wat min behandeld door zo’n plaatje. Een man, die nooit een droger gebruikt, moet mij uitleggen hoe die werkt. Wat denkt die man wel?! Ooit een vrouw zien uitleggen aan een man hoe hij zijn scheerapparaat moet gebruiken? Of de black-en–dekker-workmate? Om het vervolgens aan die man verder over te laten?
Afijn, natuurlijk denk ik hier dan ook weer verder over na. En ik vraag me af waarom ik eigenlijk boos word. Mijn conclusie is: omdat ik me geraakt voel in minderwaardigheid van vrouwen ten opzichte van mannen. En gevoelens van minderwaardigheid gaan we meestal te lijf met hevige strijd. Minderwaardigheid voelt naar, dat willen we niet voelen!
En het is heel lastig om uiteen te rafelen of ik “gelijk” heb, of dat het mijn eigen minderwaardigheidsgevoelens zijn. Want misschien bedoelde “die man” het wel heel lief toen hij mij de droger “uitlegde”. En zo bedoelde die Nederlander het misschien wel heel lief toen hij of zij te hard praatte tegen iemand van buitenlandse komaf, maar voelde diegene zich toch niet serieus genomen. En bedoelden de hoger opgeleiden het helemaal niet verkeerd toen ze alle kinderen in het VWO wilden proppen en het VMBO een slechte naam kreeg. En had de politiek helemaal niet de bedoeling grote groepen mensen te vergeten. Etc.
Dit krijgen we niet zomaar opgelost. Soms worden we boos om (al dan niet vermeende) onrechtvaardigheid, soms maken we fouten die we niet bedoelen. Zo is het in een samenleving. Samen. Leven.
Als je trouwens mijn blogs rechtstreeks in je mailbox wilt hebben, dan klik op onderstaande link.
https://www.e-act.nl/ah/site?a=1893&p=129511