Gisteravond las ik in mijn bed in een prachtig boek, het vierde deel van de Napolitaanse romans van Elena Ferrante. Ik ben verknocht aan de hoofdpersoon, ook al doet ze soms domme dingen. Toen ik het licht had uitgedaan, lag ik nog wat na te mijmeren en ineens, per ongeluk, dacht ik “laat ik maar wat liefde naar haar toesturen”.
Dat is toch gek?! Liefde sturen naar iemand die niet bestaat. Iemand die verzonnen is door een schrijfster (die overigens ook totaal onbekend is als persoon).
Ik doe het geregeld ook naar mensen die het zwaar hebben, maar ik weet ook echt niet of dat helpt. Spirituele mensen zeggen van wel, en ik beschouw me ook als zo iemand, maar toch heb ik nog te weinig bewijs om het echt te geloven (kan iemand mij daaraan helpen trouwens?).
Ik mijmerde verder. Misschien bestaat die hoofdpersoon toch wel ergens. Misschien niet precies in deze vorm, maar misschien zijn diverse aspecten van haar verdeeld over allerlei mensen. Of nog niet geboren. Of al overleden. Maar ja, wat is tijd? Als een schrijver zo iemand verzint, dan zal er toch ergens die soort energie rondwaren. Volgens mij pikken kunstenaars op wat in de lucht hangt, “in de kosmische energie zit”, en vertalen ze dit naar een concrete vorm. Als dat zo is, dan bestaat het, dus kan ik best helpen door mijn liefde te sturen.
Beetje vaag, misschien, toch?
Als je mijn blogs rechtstreeks in je mailbox wilt hebben, dan klik op onderstaande link.
https://www.e-act.nl/ah/site?a=1893&p=129511