Jelle kwam aan tafel zitten bij Matthijs van Nieuwkerk. Ik hield mijn hart vast. Hij voelde kwetsbaar. Als hij zich maar niet te grabbel gooit. Maar hij deed het goed. Hij weigerde netjes om op details in te gaan van zijn #metoo verhaal. Zelf werd ik boos om dat onbetamelijke aandringen. Toen de jonge advocate in een televisiefragment stelde dat het voor rechtsgang wel erg laat was om nu nog met je verhaal te komen, vloog hij uit de bocht. Maar van mij mocht hij. Hij had zich tot dan toe zeer beheerst gedragen, terwijl onderhuids zoveel gaande was.
Schaamte, dat is het grootste. En walging, maar dat zit er zo dicht tegenaan. Dat zoiets je overkomt, iets waarvoor je je zo schaamt en dat dan iemand afstandelijk zegt dat je het eerder had moeten zeggen.
Ik denk aan alle mensen die hun verhaal delen, in al hun kwetsbaarheid, en dat ze reacties krijgen van mensen die niet overweg kunnen met deze kwetsbaarheid. Die niet willen weten hoe dat voelt. Die eerder uit zijn op nieuwswaarde dan op inleving. En ik denk aan al die mensen die het nog niet durven te vertellen. Ik hoop dat iedereen ooit een ander ontmoet die hem of haar kan ontvangen met alle pijn, schaamte en walging die er is. Dat op dat moment verdediging niet meer nodig is.
Als je mijn blogs rechtstreeks in je mailbox wilt hebben, dan klik op onderstaande link.
https://www.e-act.nl/ah/site?a=1893&p=129511