Donderdag lag ik voor de tweede keer onder een groot apparaat dat mijn linkeroog moest laseren. De eerst keer was alleen mijn rechteroog met een gewenst resultaat eruit gekomen. Ze zouden nu een andere behandeling toepassen om ook mijn linkeroog goed te krijgen.
Ik zag er niet zo tegenop. Ik kende de procedure, vond het de vorige keer niet zo erg. Ze verdoven alles met druppeltjes en de behandeling duurt niet lang. Bovendien krijg je valium (lekker hoor).
Maar terwijl ik onder het apparaat lag en de arts aan het werk was, kreeg ik toch ineens een stressaanval! Ik ben netjes blijven ademhalen, spieren loslaten, mijn handen met de palmen naar boven. Ik heb het gered. Maar zodra ik mocht opstaan barstte ik in huilen uit. Tjee wat voelde ik me kwetsbaar! De verpleging was zorgzaam. Ze brachten me naar een kamertje, daar mocht ik even onder een dekentje uit-bibberen. Tranen en een trillende kaak heb ik maar gewoon hun gang laten gaan. Daarna kon ik weer naar huis, nog wat dunnetjes.
Heb je wel eens op TV gezien hoe een prooidier dat is ontkomen aan een roofdier schokkend en wel weg-stuitert? Het zenuwstelsel moet de stress kwijt. Maar wij mensen denken dat we ons moeten gedragen, vinden de reacties van ons lichaam op stress ongewenst of juist weer eng. En dan houden we het binnen, of we nemen rustgevende medicatie. Jammer! Want dan blijft de stress in je lijf, krijg je allerlei secundaire spanningsklachten, traumaverschijnselen.
Dus laat gaan die bibbers en die tranen. Trek je niks aan van je eigen oordelen. Ga los en blijf los!
Als je trouwens mijn blogs rechtstreeks in je mailbox wilt hebben, dan klik op onderstaande link.
https://www.e-act.nl/ah/site?a=1893&p=129511