Tijdens sessies maken mensen de draai van “het is me overkomen”, naar “dit was mijn aandeel hierin”. Tenminste, daar streef ik naar. Dat is niet altijd gemakkelijk. Het lijkt veel fijner om geen verantwoordelijkheid te hebben voor wat je overkomt. Dan hoef je je ook niet schuldig te voelen. Maar dat is helemaal niet fijner. Boosheid op de ander kan juist enorm aan je vreten.
Als iemand de ommezwaai aan het maken is, vragen mensen geregeld: heb ik het dan tot nu toe fout gedaan? Is het mijn eigen schuld dat dit is gebeurd? Is het mijn eigen schuld dat ik stressklachten heb? Dat mijn man me heeft verlaten? Dat ik ben ontslagen?
Nou nee, in termen van schuld wil ik niet praten. Dat brengt je niks. Je slaapt er slecht van. Het maakt je wiebelig en geeft een ontzettend rotgevoel. Bovendien wekt het de illusie dat je alles in de hand hebt, immers, als je maar beter je best had gedaan, dan was het niet gebeurd. Zo zit het leven ook niet in elkaar.
Maar je kunt wel leren zien wat jouw rol was in het geheel. Dat je misschien te weinig nadacht over wat je op je schouders wilde nemen. Of dat je onbewust van je man eiste iets in te lossen wat je bij je vader had gemist. Of dat je onbewust je in je werk dwars hebt opgesteld en je je teveel overal mee bemoeide, waardoor je baas genoeg van je kreeg.
Het gaat om het woord “onbewust”. Zolang je je ergens niet bewust van bent, kun je er geen verantwoordelijkheid voor dragen. Maar vervolgens is het wél je verantwoordelijkheid om bewust te wórden: goed naar jezelf te kijken en naar je eigen aandeel erin. Als je echt zuiver je eigen aandeel ziet, geeft dat heel veel rust, een gevoel van grond onder de voeten. Je kunt je vaak zelfs weer verbinden met “de tegenpartij” of “het lot”.
Als je trouwens mijn blogs rechtstreeks in je mailbox wilt hebben, dan klik op onderstaande link.
https://www.e-act.nl/ah/site?a=1893&p=129511