Mijn schrijfsels gaan over levenslust en over dat het leven in essentie eenvoudig is. Maar ik weet heus dat dit niet zo voor iedereen voelt. Als je veel meemaakt, veel pijn ervaart, bent beschadigd, dan is het leven helemaal niet licht. Ik kan wel zeggen dat de enige manier om gevoelens los te laten is er dwars doorheen te gaan. Maar hoe doe je dat als het leven als een zware deken over je heen ligt en je je murw voelt door alles wat je is overkomen? Als gevoelens zo sterk en pijnlijk zijn dat je bang bent erdoor overspoeld te raken? Erdoor verpletterd te worden?
In ieder geval niet in je eentje. Je hebt anderen nodig om door grote gevoelens heen te kunnen komen. Ook omdat grote gevoelens angst oproepen. We kunnen de controle verliezen, hard moeten huilen, heel boos worden, ons lichaam kan gaan schokken. Dat vinden we in onze wereld heel eng! Maar als het je lukt om in behapbare stukjes ook de akeligste gevoelens te doorleven, wordt je wel stukje bij beetje bevrijd. De pijn verdwijnt niet, de zwaarte wel.
Dat is een heel proces, waarbij allerlei therapeutische principes kunnen ondersteunen. Het vraagt moed. Maar die heb je al, anders had je de gebeurtenissen niet kunnen overleven.