Schreeuw!
Laatst keek ik naar de laatste aflevering van Beste Zangers. Heerlijk programma, niet te opwindend, mooie muziek, af en toe kan ik even lekker meehuilen. Deze aflevering werden duetten gezongen. Karsu zong samen met Belle Pérez een lied over de pijn die de liefde kan doen. Haar lied was een schreeuw van pijn, maar het bleef een lied. Haar hele lijf was deze schreeuw, niet alleen haar stem. Wat geweldig voor haar en voor de luisteraar dat zij haar pijn zo naar buiten kan brengen!
Want ik denk dat wij allemaal zo’n schreeuw in ons lijf hebben. Meestal diep weggeborgen. We willen mensen niet aan het schrikken maken door deze schreeuw naar buiten te brengen, maar ik denk vooral dat we onszelf niet aan het schrikken willen maken. Terwijl niets zo bevrijdend is!
Na haar lied was Karsu een tijdje heel stil, in zichzelf. Ze leek het even te moeten verwerken dat dit zo naar buiten was gekomen. En zo werkt het ook. Je kunt beduusd zijn van wat naar buiten kwam. Je wist het misschien niet echt hoe groots het was, had alleen een vermoeden. Maar dan is het daar, in de openheid. En je kunt weer verder, verruimd en verrijkt
https://www.youtube.com/watch?v=u2ssrv0oy6M