De vorige keer eindigde ik met:
“Probeer dit eens: je sluit je ogen en je richt je aandacht op je ademhaling. Dat ben jij in je meest pure vorm.”
Als je het inderdaad geprobeerd hebt, dan weet je dat het niet zo eenvoudig is. Voortdurend vliegen gedachten en gevoelens door je heen. De pure ervaring van jezelf wordt voortdurend verstoord. Vooral als iets je dwars zit. Waarom is dat?
Omdat iets in ons achterstallige aandachtbehoefte heeft. Oude gevoelens die ooit onvoldoende ruimte kregen doen pogingen dit alsnog te krijgen. En daar plakken we dan weer verhalen aan, om te rechtvaardigen dat we ons zo voelen. Als er bijvoorbeeld te weinig ruimte was voor je wanhoop, of je boosheid, dan herhaal je de wanhoop en boosheid in de hoop eindelijk gerechtigheid te krijgen, dat betekent: iemand die jou daarin ontvangt. Maar aangezien die gevoelens niet in het hier en nu horen, krijg je voortdurend de deksel op je neus. En ga je denken “zie je wel, ik kan nergens mijn wanhoop/boosheid kwijt. Niemand die naar me luistert”.
En omdat je ergens vaak wel weet dat het niet bij het hier en nu hoort, ga je je gevoelens verstoppen, eronder houden. Dat doe je met controlerende gedachten “het slaat nergens op dat ik boos ben”, terwijl je ondertussen hartstikke onrustig en boos bent. Een druk hoofd en lijf is het gevolg.
Dus achterstallige gevoelens worden óf onderdrukt, óf buiten proporties uitgeleefd in grootse verhalen. Iedereen doet allebei. En je krijgt nooit de bevestiging en de liefde die je wil.
Er zit niks anders op: aandacht geven aan je achterstallige gevoelens, ze uiten op een plaats waar liefdevolle aandacht is, ze verwerken en zo je verhalen en gevoelens over de onrecht van het leven laten gaan. Zo krijg je rust en de ervaring van je pure zelf.
Als je trouwens mijn blogs rechtstreeks in je mailbox wilt hebben, dan klik op onderstaande link.
https://www.e-act.nl/ah/site?a=1893&p=129511