Mensen met chronische stressklachten hebben in het begin hun klachten nodig om te verantwoorden waarom ze niet of niet hard werken. Als ze eenmaal zijn hersteld, moeten ze helemaal op eigen kracht hun grenzen bewaken, gewoon omdat ze goed voor zichzelf WILLEN zorgen, in plaats van dat ze niet anders kunnen.
Ik ben blij met elke klant die met chronische stressklachten binnenkomt. “Ha! Weer eentje die tegen de stressstroom in gaat zwemmen! Weer eentje die niet meer wil accepteren dat we elkaar doldraaien.” En dan denk ik aan het laatste sneeuwvlokje waardoor de tak door het gewicht van de sneeuw afbrak. Wanneer hebben we genoeg mensen die hebben gekozen om het anders te gaan doen? Ik ben een optimist, ik geloof gewoon dat dit moment gaat komen. Burn-out zou ik als Geuzennaam willen zien: het zijn helemaal niet de mensen die het “niet gered zouden hebben”! Nee, het zijn de mensen die zijn opgestaan tegen de dolgedraaide wijzerplaten van de maatschappij!
(en: deze staat op mijn bureau, want ik vergeet het ook geregeld:)
Vergeet je niet te leven
dacht ik laatst
de tijd hield stil
een adempauze even
en als je nu eens zonder haast
buiten de tijd om wil
slagbomen neergelaten
dolgedraaide wijzerplaten
onder je door of langs je heen
ze laat voor wat ze zijn en dan
meer lucht en ogen van
het goede aardse zien
een beetje ruimte worden en misschien
iets meer gericht alleen.
Kees Hermes.
Als je trouwens mijn blogs rechtstreeks in je mailbox wilt hebben, dan klik op onderstaande link.