Volgens mijn weer app was ik ruim op tijd vertrokken voor de boodschappen om voor de regen weer thuis te zijn. Halverwege de terugweg begon het, veel eerder dan beloofd, te regenen. Ik had nog 1,5 kilometer te gaan.
En weet je wat ik dacht? Echt heel raar: “als ik doorfiets dan haal ik het wel”. Wat haalde ik in mijn hoofd. Het regende al! Typisch geval van ontkenning. Deze week had ik dat ook met de griep. Ik stond wat misselijk en met hoofdpijn op. Maar ik trok mijn hardloopkleren aan, want dat had ik gepland. Een paar uur later stelde ik bij: ik trok mijn werkkleding aan, misschien is sporten vandaag geen goed idee. Nog een uur later hing ik boven de pot. Toen was ik in het hier en nu, kan ik je vertellen.
Blijkbaar is mijn bewustzijn vertraagd, niet echt afgestemd op wat er werkelijk is. In dit geval is dat niet zo vervelend. Maar helaas is het ook vaak andersom: als de ellende al voorbij is, reageren en beleven we nog alsof we er middenin zitten. Dat kunnen we een leven lang volhouden. De slogan van War Child verwoordt dit prachtig: Je kunt een kind wel uit de oorlog halen, maar hoe haal je de oorlog uit een kind?
En dat geldt eigenlijk voor ons allemaal. Wat is jouw “oorlog”, hoe klein ook? Wat is jouw geprogrammeerde beleving, die jou verhindert de werkelijkheid te zien?
Als je trouwens mijn blogs rechtstreeks in je mailbox wilt hebben, dan klik op onderstaande link.
https://www.e-act.nl/ah/site?a=1893&p=129511