Met Corona in de pocket (we moeten er toch allemaal een keer aan geloven) is Netflix mijn grote vriend. Het liefst kijk ik films en series die MOOI en LIEF zijn, Ik heb een hekel aan grote ellende of aan geweld en spanning. Ik vind dat het leven al genoeg stress geeft, heb ik geen films voor nodig.
Ik vind het wel fijn als iets mij raakt en aan huilen brengt, want daar kom je anders niet altijd aan toe. Vroeger gebruikte ik daarvoor The Voice of Holland, lekker als ontlading van de week, maar het woord “gebruiken” is hier natuurlijk niet gepast en het kan ook niet meer.
Ik trek het graag breder: we hebben kunst nodig. Om ons in contact te houden met gevoelens die anders keurig in een hoekje verstopt blijven liggen. En als gevoelens in hoekjes blijven liggen, verstoffen ze. We worden steeds armer in ons gevoelsleven. Je marges van voelen worden steeds smaller, je wordt steeds doodser. Kunst is er om je te laten raken, levendig te blijven, je hart weer te laten ontspannen.
Voor onderdrukte gevoelens geldt wat anders. Die lopen het risico om er als een ontploffing uit te komen, zoals bij rellen en geweld. Dit is energie die gekanaliseerd moet worden, in plaats van geraakt worden. Kunnen we daar niet klei of splash art tegenaan gooien?
Kunst is nodig, het is geen luxe. Zonder kunst gaat er meer kapot dan ons lief is. Het houdt ons levend, in plaats van dat we gekooide of dode vogeltjes worden.
Als je mijn blogs in je mailbox wilt, kun je je hier aanmelden: